LABORATUVAR ÇOCUKLARI

sıkıştırıyorum mengenelerini ruhumun

biliyorum bu son yaşamak

sentetik olmayan son çocuğun

son sevinci

güneş bir daha böyle ısıtmayacak

ellerim çürüyorlar

unutmuşlar toprağın nemli tadını

sentetik masallar fısıldanmış kulaklarıma

vebaya tutulmuşlar bütün sokaklar

yapay bir rüzgarla yıkılmış

kumdan sığınaklarım

biliyorum bu son yaşamak

güneş bir daha böyle ısıtmayacak

              KAYRA İNCİRKUŞ