ÇİÇEKLERİ EZMEYE

hiç alınmamış gibi yazgısından

kundurasını geçirdi ayağına

çekti kapıyı çıktı

uykusunun değdiği yerde bir not

“çiçekleri ezmeye”

yürüdü de yürüdü

bir iç savaşı taşıyarak bağrında

sanki geç kalacaktı öyle geldi aklına

el değmemiş ajandasında bir yerlere

anasının ettiği lafı düşündü

“acele işe şeytan karışır”

biraz daha dedi, şu tepeyi geçince

şimşekler çaktı aklında, sonra bir ses

köşedeki bakkaldan biraz eski

“neyin var evladım?”

aldırmadı, yürüdü

durdu sonra nedendir bilinmez

çıkardı kundurasını

elleri mi vardı çiçeklerin ne hiç fark etmedi

bir ağırlık duydu sağ cebinde

yavaşça uzandı

tek kurşunlu bir revolver

çıkardı, sol cebine çöktü ağırlık

telaşla yokladı

aldı, uzun uzun baktı

“biraz çay, biraz şeker, biraz domates”

bir ses duydular sonra

dağlar, tepeler ve dere

hepsi duydu

o duymadı

               KAYRA İNCİRKUŞ