BİRİ ÖLMÜŞ DESİNLER ADIMA, ŞAYET BİR GÜN ÖLÜRSEM

şimdi ölsem kime soracaksınız beni

nasıl bileceksiniz merhumu

konuşmak kültürü yoktu ki içimde

zaten dolu bir çuvala tıkıştırdım kendimi

ama göğsümün tam neresinde bir boşluk var

kabuslara kalkıyorum kaç uykudur

omuzlarım çıplak siperlerim yorgun

üstelik aldanmışım vakit kış

pas tutmuşlar soğukta

kanımla dağladığım yaralarım

biri ölmüş desinler adıma

şayet bir gün ölürsem

zatı bilmem ne zamandır yaşıyorum

sırtım mermerlere yaslı

mermerler soğuk

oturmuş tütün sarıyorum

eskiciden aldığım odada

bir yabancı kendim var benden başka

bir de o hep nemli ayna

küllük misali bir çocuk içindeki

soluk soluğa

tek teli okşanmamış saçının

dökülenleri ilmek ilmek dolamış boynuna

büyümeyi istemişse de kolay bıkmış bundan

mezarların en büyüğünü seçmiş kendine

bir gün ölürse annesini de alırmış yanına

şayet bir gün ölürsem

biri ölmüş desinler adıma

               KAYRA İNCİRKUŞ