KARABATAK

ince bir sisti koynuma almaya çabaladığım

müsveddelerden yamadığı bölük pörçük yüzü

utangaçtı bir yasak aşkın metresi kadar

vardığımda anladım

ne kadar yaklaşırsam o kadar kaybolacağını

kırgın kaburgalarına tutturduğu yarım yamalak sevgiler

hırpalamıştı onu bilmem kaç yerinden

kapalıydı dişleri bir daha açılmayasıya

çok yeminler etmişti adına piç dendiği vakit

susturacaktı kalbini

sakınıldığını sanarken bu ayıplı dünyadan

yanık saç kokularıyla gömülüp

gazete kağıtlarına sardıklarında

farkına vardı utanıldığının

tütün kokulu ciğerleri yırtılırcasına haykırdı

yeminler olsun ki susturacağım kalbimi

onca kulak dururken yerli yerinde

dolandı sesi bir avcının kanlı parmaklarına

geç de olsa anladı

parçalanmış ağzında 

paslı bir demir tadıyla

o yabanisiydi dünyanın

               KAYRA İNCİRKUŞ