ESKİMİŞ UMUDUN KOKUSU

haydi toplayın kırıkları gidelim

prangaların vurulmadığı daha

güneşin sanki ilk doğduğu

eylüllerin yorulmadığı diyarlara

belki değişmemiştir kimyası güllerin henüz dağların ardında

kim bilir belki de koyacak alın yoktur secdeye şükürden başka

çaputlar ıslanmışsa geç de kalmışsak

biz yine de varalım

zaten öylesine duruyor balçıkta ayaklarımız

pek mekanik bir yaklaşım bu yeni dünya

ne mektup kaldı öpülesi ne de mühür

hâl böyleyken tıkanıyor elbet mazgallarımız

ve bir ölünün ağırlığından hallice omuzlarımız

gittikçe yenik düşüyoruz yer çekimine

kazdıkça kazıyoruz 

gömüldükçe gömülüyor raylarımız

paslarsa madenlerden çok daha derinde

ciğerlerimizde

biz iyisi mi haydi kalkın gidelim

olur mu hiç oturup sevgiden yazmak 

ortancanın kanı ellerimizde

şimdi oturup sevgiden yazsak 

küçücüğün dişleri dökülecek bulvarın birinde

dünyayı yutmasını beklerken güneşin

yaşayamamaktan olacak belki de sonumuz

bırakalım da simyayı haydi kalkın gidelim

zaten nedir ki bu kibirli açgözlü şeyin ederi

sanmayın ki bir tuzlu gözyaşından daha kıymetli

hem nedensiz de olsa küçük bir damlası

kendisinden daha kolay parçalayamaz mı elması

güzeli böyle serpiştirmişse de içimize Adem 

kendi hücrelerinden

o da yüzyıllar evvel vehme kapılmıştır belki 

uzak neslinden

yaşamayı taşıyorsak da bir arı gibi ayaklarımızda

elimiz gider bazen o hep ıslak tetiklere

ve sorarız kendimize

sahiden yaşamaya değer mi hayat

cennetle barışık bir ötenazi var mıdır

sosyoloji bir bilim midir 

yoksa ölümcül bir terim mi

yükseldikçe yükseliyor binalar haydi kalkın gidelim

suçlar belki şehrin karanlık dehlizlerindendir 

geceleyin öpüşmek de hoştur bilirim

biz yine de sadakat kirlenmeden gidelim

kalabalığın bilediği yalnızlığımız 

unuttururken lisanımızı

haydi kalkın gidelim

               KAYRA İNCİRKUŞ